Tussen einde en begin #16: Félix Vallotton
Dit is een moment van tegenstellingen. Het park is groot, stil en voornaam. Het is hoogzomer en de bomen zijn zwaar van groen. Ondanks de zonneschijn en warmte is het of het geboomte de stille zwaarte van het leven draagt. Op de achtergrond staan twee volwassen figuurtjes waarvan er één opblinkt met witte kleren. Maar ook dat duo staat daar met een zekere plechtigheid, van grote afstand is de ernst van hun volwassenheid voelbaar. En op de voorgrond is daar plotseling het kind dat naar een kleine, rode bal toe holt in de volle zonneschijn. Het kind doorbreekt de stilte zichtbaar. Als toeschouwer zie je het van bovenaf. Zit je in een boom? Ben je zelf een kind en ben je stiekem in een boom geklommen? Is het een jeugdherinnering? Neemt je herinnering een loopje met je, zodat je de gelegenheid krijgt deze wonderlijke scène te zien? In ieder geval weet je: deze zomer zal aflopen en het kind zal opgroeien en daar misschien ook later op een zomerdag met een andere volwassene in dat vermoeide groen staan, bezweet zuchtend van de warmte en de zwaarte van de volwassenheid, denkend aan wat verloren is.
Bertus Pieters
Félix Vallotton (1865-1925), Le ballon, 1899, olieverf op karton, gelijmd op paneel, 49×62 cm, Musée d’Orsay, Parijs
(Deze tekst verscheen eerder op galeries.nl als gastbijdrage)
